W naszej parafii

Szczegóły

Odsłony: 1544

redaktor „Tyskiego Ewangelika”

W imieniu „Tyskiego Ewangelika” tym razem ‒ Stanisław Boczar: Czuję się niezręcznie – w końcu Ty założyłaś „Tyskiego Ewangelika” i Ty przeprowadziłaś, w imieniu redakcji, wszystkie trzydzieścikilka wywiadów. Ale pytanie muszę zadać: czy odpowiesz na kilka pytań?

Sylwia Adamus: Bardziej niezręcznie to chyba ja się czuję będąc po tej drugiej stronie, ale tyle razy namawiałeś mnie Staszku, do tego, by przeprowadzić ze mną wywiad, więc w końcu uległam. Pytaj więc!

T. E.: Przed wojną Tychy to kilkanaście tysięcy mieszkańców. Dziś, wśród ponad 120 tysięcy mieszkańców, więcej jest takich, których rodzinne korzenie umocowane były poza naszym miastem. Bliżej lub dalej – więc pytanie pierwsze: skąd pochodzisz, skąd pochodzi Twoja rodzina?

S. A.: Tyszanką jestem od ćwierć wieku, kiedy to na zakupionej, z mężem Adamem, działce w Tychach, wybudowaliśmy najpierw warsztat, w którym pomieszkiwaliśmy, a potem dom. Pochodzę z okolic, z Mikołowa, więc moje korzenie to „rzut beretem”. Chociaż, jeżeli pogrzebać głębiej i bardziej wstecz, to oprócz Mikołowa, to jeszcze Wyry, Pielgrzymowice, Golasowice, Łódź i Jampol na Ukrainie (stąd moje nazwisko rodowe ‒ Kononienko). Obecnie moja rodzina to mąż Adam (tyszanin z urodzenia), trzech synów ‒ Grzegorz, Michał i Mateusz oraz pies, golden retriver o imieniu Felix.

T. E.: Jak zapamiętałaś początki swoich kontaktów z ewangelicką wspólnotą?

S. A.: W mojej pamięci są dwa obrazy z bardzo wczesnego dzieciństwa (miałam chyba trzy lata), a działy się one w salce parafialnej w Mikołowie. Pierwsza, to lekcja szkółki niedzielnej z pastorową Marią Karpecką. Dokładnie pamiętam wygląd figurynek do opowiadanej historii. Było to stworzenie świata. W tym momencie uzmysławiam sobie, że bardzo dużo zapamiętałam z tych zajęć. Nie umiejąc jeszcze czytać znałam juz sporą część Biblii. Drugi obraz, to buty Mikołaja na gwiazdkowym spotkaniu. Nie rozumiałam, dlaczego Mikołaj miał takie same buty jak mój tata. To są obrazy, ale wspólnota ewangelicka była ze mną od zawsze. Wychowywałam się w rodzinie od wielu pokoleń ewangelickiej, z małymi dodatkami prawosławia i baptyzmu. Wszelkie tradycje były mocno w niej zakorzenione i kultywowane. To zawsze był mój świat.

T.E.: Jakie znaczenie miała dla Ciebie obecność i późniejsza aktywność we grupie młodzieżowej?

S. A.: Spotkania młodzieżowe był to chyba punkt zwrotny w moim życiu. Po konfirmacji w parafii w Mikołowie nie było spotkań młodzieżowych, nasz ówczesny proboszcz, ks. Jan Karpecki był już dosyć wiekowy i nie bardzo umiał dogadać się ze współczesną mu młodzieżą, choć robił to wspaniale kilka dekad wcześniej z grupą młodzieży, w której byli moi rodzice. Wspaniale się jednak stało, że na parafię przybył wikariusz ks. Tadeusz Szurman.

To z nim zaczęliśmy tworzyć nowa grupę młodzieżową. Był dla nas przewodnikiem, autorytetem, ale i kumplem. Uczył nas nowych pieśni religijnych przy akompaniamencie gitary, studiował z nami Pismo Święte, dyskutował na trudne tematy, jeździł na wycieczki, wysyłał na obozy młodzieżowe. Te spotkania w szarej rzeczywistości schyłku komunizmu późnych lat siedemdziesiątych były jak przejaw świeżości, spontaniczności i różnorodności. Na nich naprawdę się coś działo. Jedna z pieśni tamtych czasów brzmiała: „Wystarczy iskra, by rozniecić wielki ogień...” . Ta iskra sprawiła, że nie tylko ja, ale wiele osób z tej społeczności poczuło, że Kościół ewangelicki, to ich miejsce. Tu rodziły się przyjaźnie, małżeństwa. Gdy patrzę na tych ludzi teraz, to widzę wśród nich członków rad parafialnych, kuratorów, chórzystów, organizatorów różnych akcji, które dzieją się w parafiach. W czasie tych spotkań nauczyliśmy się pewnej prawdy. Bóg każdemu z nas dał pewne talenty i te talenty powinniśmy wykorzystywać w byciu w społeczności. Nie zastanawiać się, co parafia nam daje, ale co my jej dajemy. Jaką dla niej jesteśmy wartością.

T.E.: Masz trójkę synów, którzy uczestniczyli i uczestniczą w życiu młodzieżowym – jak opisałabyś różnicę między Twoim udziałem w nich kiedyś i ich dzisiaj?

S. A.: To są dwa różne światy. Przez okres jednego pokolenia rzeczywistość zmieniła się diametralnie. Żyjemy w zupełnie innych realiach. Właśnie postrzeganie młodzieży daje nam najbardziej obiektywny obraz rzeczywistości i zmian jakie w niej zachodzą. Wali się obecnie wiele wcześniej uznawanych autorytetów, starsi nie nadążają za technologicznym rozwojem. Młodzi odnajdują się w tym nowym świecie, i chyba jest im z tym dobrze. Mają łatwy dostęp do szeroko pojętej wiedzy, ale też do różnych poglądów i zjawisk. Spotkania młodzieżowe to tylko maleńki wycinek z ich życia, a nie cały świat, jak to było za moich czasów. Podstawową różnicą jest także to, że ja zaczęłam chodzić na spotkania młodzieżowe, gdy skończyłam 18 lat. Teraz to młodzież pokonfirmacyjna. To zupełnie inna i bardzo trudna grupa docelowa.

T.E.: Kontynuacją działalności w ruchu młodzieżowym była Twoja późniejsza działalność – czy również zawodowa?

S. A.:  Myślę, że to wszystko się przeplatało. Na początku młodzieżówek zaangażowałam się z koleżanką w prowadzenie szkółek niedzielnych i robiłam to w Mikołowie przez 20 lat. Ukończyłam studia pedagogiczne na wydziale nauczania początkowego i uczyłam w klasach I‒III. Chyba przez osiem lat prowadziłyśmy z koleżankami  diecezjalne kolonie w Warszowicach. Parę osób z naszej parafii brało w nich udział. Później, po urodzeniu dzieci, też angażowałam się w podobne akcje: rekolekcje adwentowe dla dzieci w Jaworniku, czy Salmopolu, letnie półkolonie w tyskiej parafii. Próbuję też pomagać w półkoloniach prowadzonych przez Amerykanów.

T. E.: Jako pedagog, wychowawca powiedz, co sądzisz o szkole, oświacie, trwających nieustannie zmianach, wreszcie o szkole w czasach pandemii?

S. A.: Jestem szczęśliwa, że moje dzieci ten etap mają już za sobą. Nauczanie nie jest wlewaniem wiedzy do pustego garnka, tylko przygodą i fascynacją w trakcie poznawania nowych informacji. Małe dziecko ciągle łaknie wiedzy. Pyta: „po co? dlaczego? jak? kiedy?”. Niestety ten proces zanika w momencie rozpoczęcia edukacji. Czego nauczyła się szkoła w czasie pandemii?

• wreszcie, korzystania z narzędzia, jakim jest komputer i Internet. Szkoła przestała się na nie obrażać i się ich bać;
• szukania informacji i treści, a także ciekawych wykładów, tłumaczenia trudnych materiałów w Internecie;
• pracy zespołowej, szczególnie w czasie zdalnych sprawdzianów.

Myślę, że ta wiedza przyda się im w przyszłości bardziej niż suche fakty i wkuwanie na pamięć.

T. E.: Należysz do nielicznych, którzy potrafią utrzymać młodzieżowe znajomości przez całe lata – kilka lat temu zorganizowałaś zjazd swoich przyjaciół, znajomych, ale też i wychowanków.

S. A.: Tak.Jak pisałam, tworzyliśmy wspaniałą grupę, dobrze się rozumieliśmy, chociaż byliśmy bardzo różnorodni. Dalej łączą nas więzi koleżeństwa, a z niektórymi przyjaźni. Co dziesięć lat organizujemy sobie SPOTKANIE PO LATACH, jestem jedną z organizatorek tej imprezy, ale nie jedyną. Zdarzyło się już, że na spotkaniach tych byli rodzice ze swoimi dziećmi, także uczestnikami kolejnych spotkań. Fantastycznie jest, gdy można spotkać się ze starymi znajomymi. Już tak mam, że gdy przychodzi mi ochota na spotkanie z kimś, po prostu dzwonię i zapraszam do siebie, do domu. Okazuje się, że mimo upływu lat czujemy tę więź, która połączyła nas kiedyś, dawno.

T. E.: Powiedz więcej o swoich zainteresowaniach, pasjach. Jak spędzasz wakacje?

Sylwia Adamus: Uwielbiam czytać książki, lubię wędrówki po lesię, zapewnia mi to codziennie mój pies ‒ Felek. Niesamowitą frajdę dają mi prace rękodzielnicze. Bardzo lubię podróże ‒ ostatnio te, do mało oczywistych miejsc, w których można odnaleźć zaskakująco dużo ciekawostek i pięknych krajobrazów. Ale chyba największym hobby jest moja rodzina. Poświęcam jej najwięcej czasu, i gdy wszystko gra, to jestem szczęśliwa. To dzięki niej mogę realizować swoje pomysły, każdy z panów, na swój sposób i zgodnie z swoimi umiejętnościami, mnie wspiera.

T. E.: Tyski Ewangelik nie jest Twoim pierwszym czasopismem…

S. A.: Czasopismem to chyba pierwszym, ale nie jedyną pozycją pisaną, której jestem autorem. Już wcześniej zredagowałam kilka  okazjonalnych informatorów i biuletynów. Gdy pojawiły się dzieci, to zmotywowały mnie do stworzenia specjalnego kalendarza adwentowego. Na każdy dzień adwentu przygotowałam jakieś zadanie do wykonania. Pierwsze dwa roczniki były wydane chałupniczo, jako odbitki ksero, potem, przez 13 lat, co roku Wydawnictwo Augustana wydawało pozycje dla dzieci o tym tytule. Jestem także autorem pozycji Album dziecka, w którym można wpisywać ważne wydarzenia z życia dziecka, od narodzin do konfirmacji. Ukazały się też dwie książeczki z bożonarodzeniowymi historiami.

T. E.: Nie mówisz nic o serii posterów obrazujących historię naszej parafii.

S. A.: Zbieram zawsze materiały do „Tyskiego Ewangelika”, przy okazji udostępniam je na Facebooku lub przesyłam Tobie, abyś umieścił je na parafialnej stronie internetowej. Każde z tych mediów dociera do innej grupy odbiorców, a ważne jest by informacje o parafii trafiały do jak największej liczby parafian i nie tylko do nich. A że lubię pobawić się trochę grafiką komputerową, to ubieram informacje w ciekawą formę graficzną. Podobno jest wtedy większa oglądalność.

T. E.: Skoro o historii już było – to z czego, w naszej parafii, jesteś dumna? Co chciałabyś zobaczyć inaczej, wreszcie czego naszej parafii życzysz?

S. A.: Lubię naszą parafię za jej różnorodność. Bo znaleźli w niej miejsce ewangelicy, których znam od zawsze, ludzie którzy za pracą przywędrowali do naszego miasta z innych rejonów kraju, o trochę innej kulturze i sposobie wyznawania. Cieszę się, że właśnie do nas przychodzą ludzie poszukujący Boga i innego sposobu wyznawania. To jest naszym bogactwem. Pojęcia dumy nie lubię, gdyż jak mówi przysłowie: duma kroczy przed upadkiem. Ale życzenia owszem, mam: życzę naszej parafii iskry, takiej, która rozpaliłaby wielki ogień, ogień zaangażowania, pomysłów, aktywności, wzajemnej życzliwości i miłości. Bo mam dziwne wrażenie, że ‒ związane to jest może z pandemią ‒ trochę oklapliśmy.

T.E.: Dziękuję za rozmowę; dziękuję – w imieniu naszych czytelników – że jesteś taka jaka jesteś.