W naszej parafii

Szczegóły

Odsłony: 275

Red. TE: Tyski Ewangelik przeprowadza wywiady z różnymi osobami z naszej parafii. Jest pani jedną z najstarszych członkiń naszej społeczności. Przez wiele lat bardzo aktywnie brała Pani udział w życiu parafii. Chcielibyśmy się dowiedzieć czegoś o Pani. Czy zgadza się Pani na wywiad?          

Wanda Adamczyk: Tak.

Red. TE: Niewiele jest w naszej parafii rdzennych tyszan. Pierwsze pytanie: gdzie się Pani urodziła, skąd Pani pochodzi i jak Pani trafiła do naszej tyskiej parafii?

Wanda Adamczyk: Urodziłam się w Wiśle-Centrum – w domu dawnej szkoły, drewniany dom należał do parafii w Wiśle. Parafią wówczas zarządzał ksiądz Andrzej Wantuła. Obecnie dom ten jest odrestaurowany – stanowi skansen dla zwiedzających. W Wiśle mieszkałam z rodzicami i rodzeństwem (siostra i brat) dziesięć lat. Następnie – była to już okupacja niemiecka – mieszkałam w Cieszynie od 1939 roku. Przeżyłam drugą wojnę światową. Byłam młodym człowiekiem, ale doskonale pamiętam różne ekscesy, które miały wówczas miejsce. Na przykład siostra mojej mamusi zginęła w Oświęcimiu, a jej syn (mój kuzyn) dwudziestojednoletni chłopak, został stracony w grupie dwudziestu trzech młodych ludzi, przez powieszenie. Nie chciałabym, żeby trzeba było – myślę o obecnej rodzinie – przeżywać jeszcze czegoś takiego. Ale po wojnie Cieszyn był moim ukochanym miastem i właściwie do dziś jestem i czuję się w połowie cieszynianką – tam spędziłam najpiękniejsze chwile młodości – a w połowie Górnoślązaczką. Katowice, Zabrze, Ruda Śląska – w tych miastach kolejno mieszkałam – i wreszcie Tychy, gdzie mąż otrzymał mieszkanie służbowe.

Red. TE: Interesuje nas, kim była Pani z zawodu, czym zajmowała się, gdy jeszcze nie była na emeryturze.

Wanda Adamczyk: Ukończyłam WSE (Wyższą Szkołę Ekonomiczną) w Katowicach. Ostatnie osiemnaście lat przepracowałam na stanowisku głównej księgowej w Spółdzielni Mieszkaniowej Oskard w Tychach. Praca nie była łatwa w rozwijającym sie mieście w czasie, kiedy nie znano komputerów. Całość opierała się na pracy ręcznej.

Red. TE: A teraz kilka słów o rodzinie?

Wanda Adamczyk: Jestem od siedemnastu lat wdową. Mąż (też ekonomista) po ukończeniu Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Katowicach przepracował całe swoje życie zawodowe w jednym zakładzie pracy, jakim było PCSBBW w Tychach [Przedsiębiorstwo Ciężkiego Sprzętu Budowlanego Budownictwa Węglowego], na stanowisku dyrektora ekonomicznego.

Syn Adam ma wykształcenie pedagogiczne. Mam troje wnuków: jeden wnuk (czterdzieści jeden lat) od piętnastu lat mieszka z rodziną w Szwajcarii. Pracuje dla Google’a. Dwie wnuczki ukończyły studia weterynaryjne. Mam trzech prawnuków: jedna prawnuczka ma dwanaście lat. Dwóch prawnuków – dziewięć lat i rok. To są już trzy pokolenia – świat się zmieniał. Utrzymuję ze wszystkimi serdeczne stosunki, ale jestem obecnie przede wszystkim obserwatorem. Oni raczej chcą wiedzieć, jak to było kiedyś, a kiedyś było inaczej – zwłaszcza w zakresie rozwoju techniki.

Red. TE: Na pewno ma pani jakieś pasje, hobby, zainteresowania. Może z racji wieku nie wszystkie Pani realizuje, ale proszę opowiedzieć nam o nich.

Wanda Adamczyk: Dawniej uwielbiałam górskie wędrówki, zarówno latem, jak i zimą, na nartach. Później mieliśmy działkę, która pochłaniała wprawdzie dużo czasu, ale była odskocznią od siedzenia w pracy nad cyframi. Działka – tam kwitły kwiaty od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Interesowało mnie, jak z małego nasionka, czy cebulki, wyrasta piękny kwiat lub inna roślinka. A tak naprawdę, kwiaty uwielbiam do dziś Zawsze je muszę mieć w domu i na balkonie. Jeżeli chodzi o inne zainteresowania, to od zawsze lubiłam chodzić do teatru na różne spektakle. W Cieszynie Teatr imienia Adama Mickiewicza serwował różne formy widowisk. Później był teatr w Katowicach, filharmonia w Katowicach. W ostatnim czasie – Teatr Mały w Tychach. To zainteresowanie się pogłębiało, gdyż było i jest to hobby mojego syna, który jako pedagog rozwijał tego typu zainteresowania wśród młodzieży i nie tylko.

Red. TE: Pani rówieśnicy najczęściej stronią od nowinek technicznych. Wiem, że internet, aplikacje WhatsApp, Facebook nie są Pani obce i korzysta Pani z dobrodziejstw tych wynalazków. Proszę powiedzieć nam, w czym one Pani pomagają?

Wanda Adamczyk: Staram się, będąc na emeryturze (trochę na siłę, a trochę z potrzeby), nie odstawać od tego tematu. Zrobiłam krótki kurs komputerowy dla seniorów, organizowany w pobliskiej bibliotece. Dzięki temu mam dostęp do zdalnego udziału w nabożeństwach niedzielnych, które sprawiają, że życie duchowe staje się pełniejsze, gdyż brak zdrowia zatrzymał mnie w domu. Ponadto robię również na laptopie (używanym) obowiązujące płatności i inne dostępne czynności.

Red. TE: Mimo tego, iż zdrowie nie pozwala Pani aktywnie uczestniczyć w życiu parafii, jest Pani jego aktywną obserwatorką. Proszę opowiedzieć nam, czym była i jest obecnie dla Pani nasza tyska parafia?

Wanda Adamczyk: Parafia w Tychach jest kontynuacją mojego życia duchowego na przestrzeni lat. Od zawsze czułam potrzebę bycia blisko Boga, wyniosłam tę potrzebę z domu rodzinnego. Ziemia cieszyńska była i chyba nadal jest w dużej mierze ewangelicka. W Cieszynie Kościół Jezusowy prężnie rozwijał swoją działalność. Należałam tu do młodzieży ewangelickiej, chóru kościelnego; w tym kościele byłam konfirmowana, brałam ślub i chrzczony był nasz syn. Później w Katowicach byłam często na nabożeństwach, ale wciąż brakowało mi kontaktu z ludźmi, bycia z nimi i razem przeżywania tej sfery duchowej. To nastąpiło dopiero w latach osiemdziesiątych, kiedy trafiłam do tyskiej parafii. Najpierw mieściła się w kaplicy (w baraku), potem był budujący się kościół, który powstał i prężnie się rozwija. Przez wiele lat uczęszczałam regularnie na nabożeństwa i starałam się brać udział w organizowanych imprezach. Kazania księdza Marcina Koniecznego, polegające często na porównywaniu zjawisk współczesnego świata z wersetami Pisma Świętego, pozwalają zrozumieć ten dziwny świat, który wciąż się zmienia. 

Red. TE: Czego chciałaby Pani życzyć naszej parafii?

Wanda Adamczyk: Życzę naszej parafii, by ciągle się rozwijała i by zawsze byli chętni do współpracy na każdym odcinku rozwoju.

Red. TE: Dziękując za niezwykle ciekawą i budująca rozmowę, dziękujemy za Pani obecność w naszej parafii. Życzymy dobrego samopoczucia i niezmiennie Bożej opieki na każdy dzień życia.