W naszej parafii

Szczegóły

Odsłony: 281

Red. TE: Tyski Ewangelik przeprowadza wywiady z różnymi osobami z naszej parafii. Jest pani jedną ze starszych, ale bardzo aktywnych jej członkiń. Chcielibyśmy się dowiedzieć czegoś o Pani. Czy zgadza się Pani na wywiad?

Lidia Rosińska: Tak.

Red. TE: Nasza tyska parafia to głównie ludzie, którzy przyjechali tu skądś. Niejednokrotnie z bardzo daleka. Wiem, że tak jest w Pani przypadku. Proszę opowiedzieć nam pokrótce, jak to się stało, że znalazła się Pani w Tychach i w naszej parafii?

Lidia Rosińska: Urodziłam się w czasie II wojny światowej, w Związku Radzieckim na terenie dzisiejszej Ukrainy. W 1944 roku wraz z całą rodziną przyjechaliśmy do Polski. Ojciec zginął pod koniec wojny w 1945 roku. Zamieszkaliśmy koło Włocławka, we wsi Psary. Po wojnie dzieciństwo było trudne. Mama pracowała na służbie u gospodarzy. W 1946 roku w nocy opuściliśmy z mamą gospodarstwo i po trzech dniach i nocach wędrówki przyszliśmy do dużej wsi Pasieka. Musiałam pracować na gospodarstwie i wykonywać z dorosłymi wszystkie gospodarskie prace. W Pasiece chodziłam do szkoły – cztery lata, a później trzy lata do Izbicy Kujawskiej. Tam też był kościół ewangelicki, do którego uczęszczałam. Często też jeździłam na nabożeństwa do Włocławka, bo w Izbicy nabożeństwa były tylko dwa razy w miesiącu. W tym roku obchodzę 70-lecie konfirmacji. Po szkole chciałam być przedszkolanką, ale warunki nie pozwoliły mi na zdobycie tego zawodu. Pracowałam nadal na gospodarstwie. Gdy miałam 20 lat przyjechałam do Tychów za pracą. Byli tu już mój brat i siostra. Od 1962 roku jeździłam na nabożeństwa do parafii w Mikołowie, a jak tylko zaczęła się budowa baraku, a potem kościoła, zaangażowałam się w tych pracach tu w Tychach.

Red. TE: Interesuje nas, kim była Pani z zawodu, czym zajmowała się, gdy jeszcze nie była na emeryturze.

Lidia Rosińska: Z zawodu byłam zbrojarzem w budowlance. Przez 37 lat pracowałam w Kopalni Boże Dary w Kochłowicach w dziale budowlanym.

Red. TE: A teraz kilka słów o rodzinie?

Lidia Rosińska: Mąż mój pochodził z Pasieki. Znaliśmy się od dziecka. Pobraliśmy się w 1962 roku już w Tychach. Urodziło się nam dwoje dzieci. Mąż zmarł młodo. Jestem już wdową 28 lat.

Red. TE: Na pewno ma pani jakieś pasje, hobby, zainteresowania. Proszę opowiedzieć nam o nich.

Lidia Rosińska: Ogród i kwiaty są moja pasją. Mam ogródek działkowy. Oczywiście praca przy kościele, zazwyczaj można mnie spotkać zamiatającą chodnik przy kościele.

Red. TE: Wiem, że pomagała Pani przy budowie kościoła. Proszę opowiedzieć nam kilka słów o tym okresie.

Lidia Rosińska: Najbardziej pamiętam, jak woziłam taczką cegły do budowy kościoła, a że mieszkam niedaleko, to tak naprawdę wszelkie roboty nie były mi obce. Przypominam sobie też, że na początku mąż kosił kosą trawę w obejściu.

Red. TE: Spotkania dla kobiet, Spotkania dla seniorów, oczywiście nabożeństwa, pikniki to wszystkie parafialne aktywności, gdzie można Panią spotkać. Mam świadomość, że tyska parafia jest dla pani ważna. Proszę nam powiedzieć, czym jest ona dla pani.

Lidia Rosińska: Jest jak matka, jak dom rodzinny. Tu szukam pocieszenia. Lubię śpiewać pieśni i rozmawiać z ludźmi. Dodam też, że swego czasu u mnie w domu odbywały się spotkania biblijnej grupy domowej. Bardzo lubię spotykać się z ludźmi, ale przede wszystkim lubię czytać Biblię, modlić się i czytać „Zwiastun Ewangelicki”.

Red. TE: Czego chciałaby Pani życzyć naszej parafii?

Lidia Rosińska: Żeby Nasz kościół przyciągał ludzi. By to, co jest do remontu, było wyremontowane, a ludzie, żeby dobrze się ze sobą czuli.

Red. TE: Dziękując za niezwykle ciekawą historię, dziękujemy za Pani obecność w naszej parafii za aktywność i zaangażowanie. Życzymy dobrego samopoczucia, wiele zdrowia i niezmiennie Bożej opieki na każdy dzień życia.