W naszej parafii

Szczegóły

Odsłony: 4297

Red.TE: Tradycją naszego "Tyskiego Ewangelika" stało się, że w każdym numerze przeprowadzamy wywiad z kimś, kto uczestniczy w życiu parafii. Od roku jesteś dyrygentką naszego chóru. Chciałabym przeprowadzić z Tobą wywiad. Czy zgadzasz się?

Dorota Kurowska: Oczywiście.

Red.TE: Jak to się stało, że zostałaś dyrygentką tyskiego chóru?

Dorota Kurowska: Ks. Marcin Konieczny usilnie (śmiech) i, jak widać, skutecznie przez kilka miesięcy mnie do tego namawiał. Siły miał, zresztą, połączone z poprzednią dyrygentką, Moniką Kionką. Rok wcześniej zaczęłam prowadzić chór parafialny w Mikołowie i trochę się obawiałam czy nie biorę sobie za dużo na głowę? Ostatecznie jednak, jak widać
i słychać, zgodziłam się.

Red.TE: Opowiedz nam teraz coś o sobie. Wprawdzie znamy się od bardzo dawna i niejedno wspólnie robiłyśmy, ale reszta parafii jest bardzo ciekawa wiadomości o Tobie. Kilka słów o tym gdzie mieszkasz? Coś o swojej rodzinie.

Dorota Kurowska: Urodziłam się w Mikołowie i po okresie nauki, studiów i pracy we Wrocławiu, gdzie spędziłam 9 lat (z czego połowę już z mężem), od 7 lat znów tu mieszkam razem z kochającym Jarkiem i dwoma wspaniałymi synami Piotrkiem i Markiem.

Red.TE: Zawód, który uprawiasz, jest dosyć nietypowy. Wiem, że jesteś śpiewaczką. Opowiedz nam coś o tym. Gdzie się kształciłaś, jak to się stało, że postanowiłaś śpiewać zawodowo.

Dorota Kurowska: Właściwie mam podwójne wykształcenie. Skończyłam Śpiew Solowy na Akademii Muzycznej we Wrocławiu i Edukację Artystyczną w Zakresie Sztuki Muzycznej na Uniwersytecie Śląskim Filia w Cieszynie.

Śpiewać lubiłam od zawsze. Pamiętam, gdy jeszcze nie umiałam czytać, będąc w kościele na nabożeństwach otwierałam kancjonał i śpiewałam pieśni razem ze zborem z wymyślonym na poczekaniu tekstem. Mój tata czasem wspomina anegdotę, jak w wieku 3 czy 4 lat bardzo chciałam iść z nim na dach naszego domu, który remontował. Tata zgodził się pod warunkiem, że będę mu śpiewać nie ruszając się z miejsca. No i siedziałam z nim na tym dachu w bezruchu i śpiewałam ;)

Na naukę śpiewu zdecydowałam się dopiero w drugiej klasie liceum za namową mojej nauczycielki muzyki z LO ETE w Gliwicach. Zdałam do tamtejszej Państwowej Szkoły Muzycznej IIst. i tak się zaczęła moja przygoda ze śpiewem klasycznym. Po maturze zaczęłam studia na UŚ i przez dwa kolejne lata kontynuowałam jednocześnie PSM w Cieszynie, do której się przeniosłam, by zrobić dyplom. Tak naprawdę dopiero tam, jak to się mówi „złapałam bakcyla” i postanowiłam iść dalej w kierunku śpiewu. Dostałam się na Akademię Muzyczną we Wrocławiu, co było dla mnie ogromnym błogosławieństwem i dowodem na to, że Bóg zawsze pomaga nam w tym, co jest zgodne z Jego wolą – i nie potrzeba do tego znajomości czy konsultacji u profesorów.

Red.TE: Chciałabym byś w tym miejscu podzieliła się swoimi sukcesami. Opowiedz nam o tym, a także o planach zawodowych, które są przed Tobą.

Dorota Kurowska: Planów mam sporo (niech zostaną moją słodką tajemnicą :), jeśli uda mi się zrealizować choć połowę, będę przeszczęśliwa.

Jeszcze podczas studiów podjęłam pracę w Operze Wrocławskiej, potem Filharmonii Wrocławskiej jako solistka chóru. Poznałam tu wielu wspaniałych muzyków. Kilkakrotnie miałam przyjemność śpiewać w kameralnym składzie pod dyr. Paula McCreesh’a wraz z jego Gabrieli Consort and Players. We Wrocławiu współpracowałam też z Janem Tomaszem Adamusem. Razem z Harmonologią brałam udział w nagraniu 2 płyt CD z muzyką Józefa Elsnera.

Obecnie nadal pracuję nad głosem, stale poszerzam swój repertuar. Koncertuję, m.in. z Orkiestrą im. Telemanna z Bielska, jako solistka współpracuję też z Filharmonią Śląską.

Korzystając z okazji – już dziś zapraszam na koncert muzyki protestanckiej 29.10.16r. do kościoła w Mikołowie, na którym zaśpiewam razem z Agnieszką Bochenek-Osiecką i Iwoną Noszczyk jako Tre Soprani. Grać będzie z nami utalentowany pianista, Andrzej Filipek.

Red.TE: Jak współpracuje Ci się z naszym chórem. Nie ma w nich zawodowych śpiewaków, czy jest to dla Ciebie jakimś problemem?

Dorota Kurowska: Z chórem współpracuje mi się wyśmienicie! Atmosfera na próbach jest naprawdę wspaniała i zawsze z wielką radością na nie przyjeżdżam. Oczywiście fakt, że jest to chór amatorski, niczego nie zmienia. Widzę jego potencjał, staram się mu przekazywać wszystko, co sama wiem dostosowując wymagania do jego możliwości.

Red.TE: Jakie są wasze (Twoje i chórzystów) plany na najbliższy rok?

Dorota Kurowska: W tym roku chór obchodzi swoje 20lecie. Jeśli nic się nie zmieni, planujemy świętowanie na koniec listopada. Mamy nadzieję, że będą z nami nasi byli chórzyści i dyrygenci, a także, że licznie przybędą parafianie.

Poza tym już powoli przygotowujemy się do kolejnych świąt i Diecezjalnego Zjazdu Chórów.

Red.TE: Czy oprócz muzyki masz jakieś hobby?

Dorota Kurowska: Oczywiście! Kocham góry i górskie wędrówki, uwielbiam też jazdę na nartach. Uważam, że w górach wyjątkowo widać piękno i potęgę stworzenia.

Red.TE: Wiem, że w tym roku zostałaś  wraz z całą rodziną członkinią naszej parafii, ciekawi mnie jednak jak ją odbierasz? Jak się w niej czujesz Ty i Twoi bliscy?

Dorota Kurowska: Tak, to prawda. Śmiejemy się z mężem, który pochodzi z tyskiej parafii, a został wchłonięty do mikołowskiej w dniu naszego ślubu, że musi być sprawiedliwie. A tak na poważnie, moim zdaniem parafia w Tychach jest wyjątkowa. Widzę tu wielu wspaniałych ludzi oddanych Bogu, z proboszczem na czele. Czujemy się tu trochę jak u siebie, tutaj są moi teściowie, znajomi ze spotkań młodzieżowych (niewtajemniczonym podpowiem, że w dawnych czasach młodzież z Mikołowa i Tychów miała wspólne spotkania, m.in. dzięki temu ja i mój mąż mogliśmy się poznać).

Red.TE: A teraz pytanie, które zadaję wszystkim moim rozmówcom. Czego życzysz naszej parafii?

Dorota Kurowska: Parafii życzę dalszego rozwoju (chóru także! – wszystkich śpiewających parafian zapraszam na próby!) i aby każdy szukający Boga Go tutaj odnalazł.

Red.TE: Dziękując za rozmowę, dziękujemy  za Twoją służbę w  naszej parafii. Kiedyś słyszałam taką maksymę: "Kto śpiewa, dwa razy się modli". Oby więc tego pięknego śpiewu było w naszym kościele jak najwięcej.