Parafia Ewangelicko-Augsburska Apostołów Piotra i Pawła 

Wydarzenia z lat 2019-20

21. grudnia 2021

24. DZIEŃ ADWENTU, WTOREK

Początek wigilijnej wieczerzy poprzedza dzielenie się opłatkiem. Ta piękna, wielowymiarowa i symboliczna tradycja występuje obecnie tylko w kulturze polskiej. Tradycja ta sięga początkowych wieków chrześcijaństwa, kiedy pierwsi chrześcijanie spotykając się na wspólnych modlitwach, łamali się chlebem na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy. Zabierali go ze sobą do domów dla tych, którzy nie uczestniczyli w spotkaniu

. W dawnych czasach ten chleb wyglądał tak samo jak ten , którego jedzono na co dzień. Niczym się nie różnił od codziennego powszedniego chleba. Jeżeli ktoś był chory i nie mógł przyjść na to spotkani, rodzina lub znajomi zabierali kawałek tego chleba z wspólnej wieczerzy i przynosili mu do domu , życząc mu wszystkiego dobrego i szybkiego powrotu do zdrowia.

 Po pewnym czasie stwierdzono, że chleb , który używa się na pamiątkę Jezusa powinien być inny, powinien się czymś wyróżniać. Zaczęto więc zmieniać recepturę, aż w końcu powstały takie  cieniutkie opłatki. Dawniej przynoszono je tylko chorym, po pewnym czasie powstał zwyczaj, że w czasie Wigilii obdarowujemy się nawzajem opłatkami i życzymy sobie wszystkiego najlepszego. W tym czasie na opłatkach zaczęły się pojawić piękne sceny biblijne. I tak po dzień dzisiejszy świąteczny opłatek wigilijny jest symbolem pokoju i dobra. W wieczór wigilijny ludzie łamią się opłatkiem na znak miłości, pojednania, pokoju i wspólnie przeżywanej radości Bożego Narodzenia.

Z  opłatkiem związana jest tez inna tradycja . N a wsiach, w wieczór wigilijny, gdy wszyscy już zjedli uroczystą kolację, gospodarz szedł do obory , stajni i chlewa, aby złożyć życzenia swoim zwierzakom. Krowy, konie owce i świnie, a także psy i koty dostawały po kawałku opłatka. Jednak dla nich przeznaczone były te kolorowe. Miały one tez inne przeznaczenie

Robiono z nich, w połączeniu ze słomkami, bardzo misterne ozdoby świąteczne. Nazywały się ”światy” zawieszano  je u sufitu.

 

zob. też wcześniejsze